Dąb Pamięci

- Leszek Andrzejewski - właściciel "Hoteliku"

- Leszek Andrzejewski

W sobotę historia zatoczyła koło. Ponownie ziemia przesiąknięta krwią najlepszych Synów Polski zebrała żniwo. Pod Smoleńskiem zginął Kwiat Narodu Polskiego. Ludzie dla których niepodległa i suwerenna Polska była najwyższą wartością. Wśród tych wspaniałych Polaków, którzy zginęli byli między innymi Prezydent Lech Kaczyński który podjął się trudnego zadania budowy IV Rzeczpospolitej, Prezydent Ryszard Kaczorowski, który miał nie mniej trudną misję utrzymania namiastki Wolnej Polski, Anna Walentynowicz – legenda Solidarności, od której zaczął się ten wielki zryw narodowy i nie dała go zdławić w zarodku, czy o. Józef Joniec prezes Stowarzyszenia Parafiada, twórca programu Katyń… ocalić od zapomnienia.
Pozostawili po sobie wspaniałe dziedzictwo które będzie żyć wiecznie. Oddajmy cześć minutą ciszy tym, którzy 10 kwietnia 2010 roku dołączyli do ofiar Katynia.

- Mirosław Andrzejewski

Szanowni Przedstawiciele Rodzin Katyńskich! Szanowni Państwo! W kwietniu 1940 roku ponad 21 tysięcy polskich jeńców z obozów i więzień NKWD zostało zamordowanych. Tej zbrodni ludobójstwa dokonano z woli Stalina, na rozkaz najwyższych władz Związku Sowieckiego. Sojusz III Rzeszy i ZSRR, pakt Ribbentrop-Mołotow i agresja na Polskę 17 września 1939 roku znalazły swoją wstrząsającą kulminację w zbrodni katyńskiej. Nie tylko w lasach Katynia, także w Twerze, Charkowie i w innych, znanych i jeszcze nieznanych miejscach straceń wymordowano obywateli II Rzeczypospolitej, ludzi tworzących podstawę naszej państwowości, nieugiętych w służbie ojczyzny. W tym samym czasie rodziny pomordowanych i tysiące mieszkańców przedwojennych Kresów były zsyłane w głąb Związku Sowieckiego, gdzie ich niewypowiedziane cierpienia znaczyły drogę polskiej Golgoty Wschodu.

Najbardziej tragiczną stacją tej drogi był Katyń. Polskich oficerów, duchownych, urzędników, policjantów, funkcjonariuszy straży granicznej i służby więziennej zgładzono bez procesów i wyroków. Byli ofiarami niewypowiedzianej wojny. Zostali zamordowani z pogwałceniem praw i konwencji cywilizowanego świata. Zdeptano ich godność jako żołnierzy, Polaków i ludzi. Doły śmierci na zawsze miały ukryć ciała pomordowanych i prawdę o zbrodni. Świat miał się nigdy nie dowiedzieć. Rodzinom ofiar odebrano prawo do publicznej żałoby, do opłakania i godnego upamiętnienia najbliższych. Ziemia przykryła ślady zbrodni, a kłamstwo miało wymazać ją z ludzkiej pamięci.
Ukrywanie prawdy o Katyniu - efekt decyzji tych, którzy do zbrodni doprowadzili - stało się jednym z fundamentów polityki komunistów w powojennej Polsce: założycielskim kłamstwem PRL. Był to czas, kiedy za pamięć i prawdę o Katyniu płaciło się wysoką cenę. Jednak bliscy pomordowanych i inni, odważni ludzie trwali wiernie przy tej pamięci, bronili jej i przekazywali kolejnym pokoleniom Polaków. Przenieśli ją przez czas komunistycznych rządów i powierzyli rodakom wolnej, niepodległej Polsce. Dlatego im wszystkim, a zwłaszcza Rodzinom Katyńskim, jesteśmy winni szacunek i wdzięczność. W imieniu Rzeczypospolitej składam najgłębsze podziękowanie za to, że broniąc pamięci o swoich bliskich, ocaliliście Państwo jakże ważny wymiar naszej polskiej świadomości i tożsamości.

Katyń stał się bolesną raną polskiej historii, ale także na długie dziesięciolecia zatruł relacje między Polakami i Rosjanami. Sprawmy, by katyńska rana mogła się wreszcie w pełni zagoić i zabliźnić. Jesteśmy już na tej drodze. My, Polacy, doceniamy działania Rosjan z ostatnich lat. Tą drogą, która zbliża nasze narody, powinniśmy iść dalej, nie zatrzymując się na niej ani nie cofając.

Wszystkie okoliczności zbrodni katyńskiej muszą zostać do końca zbadane i wyjaśnione. Ważne jest, by została potwierdzona prawnie niewinność ofiar, by ujawnione zostały wszystkie dokumenty dotyczące tej zbrodni. Aby kłamstwo katyńskie zniknęło na zawsze z przestrzeni publicznej. Domagamy się tych działań przede wszystkim ze względu na pamięć ofiar i szacunek dla cierpienia ich rodzin. Ale domagamy się ich także w imię wspólnych wartości, które muszą tworzyć fundament zaufania i partnerstwa pomiędzy sąsiednimi narodami w całej Europie.

Oddajmy wspólnie hołd pomordowanym i pomódlmy się nad ich głowami. Chwała bohaterom! Cześć Ich pamięci!

- Jerzy Garbaczewski - Stowarzyszenie "Rodzina Katyńska"

Władysław Koślacz - Sekretarz Sądu Okręgowego w Siedlcach.

Władysław Koślacz urodził się 22 lipca 1887 roku w Klementowicach, pow. Puławy, jako syn Józefa i Anieli z Raczkiewiczów. 14 lutego 1912 roku wziął ślub z Kamilą Bisek, a rok później urodził się im syn Edward. Od 1914 roku zamieszkał w Siedlcach przy ul. Piłsudskiego -kamienica nosi obecnie nr 65.

Całe swoje życie zawodowe związał z Wymiarem Sprawiedliwości, przechodząc poszczególne etapy kariery od pomocnika sekretarza Sądu gminnego do naczelnego sekretarza Sądu Okręgowego w Siedlcach. Pracę w Sądzie zaczął w 1908 roku jeszcze pod zaborami i kontynuował ją w wolnej Polsce. 30 czerwca 1934 roku przeszedł na emeryturę. 30 października 1938 roku został odznaczony przez Prezesa Sądu Apelacyjnego w Warszawie Brązowym Medalem Zasługi za Długoletnią Służbę.

Pochodził z rodziny która aktywnie angażowała się w życie społeczne miasta Siedlce. Brat Władysława – Edmund był pierwszym Prezydentem Miasta Siedlce, w 1919 roku wybrany, później Starostą Siedleckim do 1927 roku i został honorowym obywatelem miasta Siedlce.

1 października 1939 roku, Władysław Koślacz wraz z całym ówczesnym Tymczasowym Zarządem Miejskim w Siedlcach, został aresztowany przez sowieckie NKWD i wywieziony do obozu w Ostaszkowie. Rodzina nie otrzymała żadnej korespondencji od Władysława z obozu. Znalazł się na liście wywozowej NKWD nr 062/2 z dnia 19 maja 1940 roku. Była to lista śmierci sporządzona na rozkaz Stalina. Zamordowany strzałem w tył głowy w Twerze (ówczesna nazwa Kalinin), w budynku Zarządu Obwodowego NKWD. Zwłoki pogrzebano, jak wszystkich zabitych, a szczególnie policjantów, w dołach śmierci w nieodległej wsi Miednoje. Był to ostatni transport z Ostaszkowa wysłany na śmierć. Pozostawił żonę Kamilę i syna Edwarda.
Cześć Jego pamięci!

- Leszek Andrzejewski

W Katyniu, Charkowie, Twerze i innych miejscach straceń, mordu dokonano nie tylko na zawodowych wojskowych, ale także na cywilach. Najliczniejszą grupę stanowiła tu polska inteligencja – profesorowie, prawnicy, lekarze, nauczyciele, twórcy, urzędnicy i wielu innych. Ten bezprzykładny akt ludobójstwa stanowił zatem nie tylko okrutny cios w kręgosłup i mózg polskiej armii, ale także był elementem planowej akcji eksterminacyjnej, skierowanej przeciw elicie narodu.

Mordercy za „ważne zadanie państwowe”, jak to określili w jednym z dokumentów, otrzymali wysokie nagrody pieniężne. Nigdy nie zostali osądzeni, tak jak i ich mocodawcy, a Rodziny pomordowanych do dzisiaj nie usłyszeli z ust czołowych przywódców Rosji, choćby prostego słowa – przepraszam.
Powyższa postawa pociąga za sobą negatywne skutki społeczne, deprawując następne pokolenia. Pokłosie takiego postępowania odczuwamy do dzisiaj, także w Polsce, gdzie opluwa się ludzi prawych, szykanuje i zastrasza Sądami, a tych którzy w przeszłości splamili się niegodną postawą wynagradza prominentnymi stanowiskami i wysokimi emeryturami. Rażącym przykładem jest nie rozliczenie z przeszłości towarzysza Jaruzelskiego i towarzysza Kiszczaka, a z terenu Siedlec, wynagrodzeniem prominentnym stanowiskiem w Naczelnym Sądzie Administracyjnym sędziego Bogusława Dautera który wydawał bezprawne wyroki więzienia dla działaczy niepodległościowych w latach osiemdziesiątych minionego wieku.

Prawda o Katyniu dzisiaj jest jeszcze niepełna, wiele jest jeszcze i innych białych plam w dziejach Polski, ale wierzę, że dzięki takim inicjatywom jak ten program – Katyń… ocalić od zapomnienia, będzie rósł patriotyzm wśród Polaków i coraz lepiej będziemy poznawać historię Polski, tę prawdziwą historię Polski.

- Leszek Andrzejewski

Kilkanaście lat temu, dokładnie 29 czerwca 1996 roku, razem z obecnym na uroczystości, Zdzisławem Andrysewiczem w centrum Siedlec zburzyliśmy pomnik, pomnik hańby i poddaństwa Rosji Sowieckiej. W tej pamiątkowej tablicy jest cząstka tego monumentu. Jest wykonana z jednej z dwóch liter z tego pomnika, które dostałem na pamiątkę - moich inicjałów. Niech zostanie to symbolem, by hańbę i poddaństwo przekuwać w patriotyzm i pamięć o bohaterach, o Polskich Bohaterach!

- ks. kan. Janusz Wolski - proboszcz parafii p.w. Ducha Św. w Siedlcach

W Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Łaska i pokój od Boga naszego Ojca, od którego pochodzą wszelkie dobra niech będą z Wami Wszystkimi (odp. I z Duchem Twoim).
Dzieło, które dzisiaj święcimy, winno rozbudzać naszą wiarę i naszą wdzięczność względem Boga. Jesteśmy w pewien sposób pomocnikami Boga, ilekroć w swoim działaniu służymy wspólnocie. Podczas tego obrzędu będziemy błagać Boga, aby pobłogosławił tę tablicę i zesłał swoje błogosławieństwo na to drzewo, a inicjatorów bronił od wszelkiego niebezpieczeństwa.

Najmilsi Moi.
Od najdawniejszych czasów, w kulturze wielu narodów drzewo było dla człowieka ważnym symbolem. Dąb od wieków uchodził w naszym kraju za króla roślin, któremu nie bez przyczyny przypisuje się siłę, moc i zdrowie. W pradawnych czasach, pod dębami, w określone dni zbierano się, aby śpiewać pieśni, sprawować wiece, sobótki i inne obrzędy. Dęby takie położone w oddaleniu od osad ludzkich, często na wzniesieniach, stanowiły pewnego rodzaju ośrodki, które były dla naszych przodków symbolem trwałości i wspólnoty. Było to drzewo czyste i święte. Wraz z przyjęciem wiary chrześcijańskiej, powoli zmieniała się funkcja dębów. Dąb stał się wyjątkowym symbolem - drzwi do Nieba, świętości, wiary człowieka, człowieczej wytrwałości, nieśmiertelności, siły moralnej, odwagi, trwałości, majestatu, chwały, honoru, jak również nagrody. Wieszano na dębach kapliczki i krzyże, by przypominały o Boskim majestacie. Pod konarami dębu, według kronikarza, odbyła się Msza Św. odprawiona z udziałem Króla Władysława Hermana, pod dębami obozowali, lub odpoczywali na łowach królowie - Bolesław Krzywousty, Władysław Jagiełło, czy wracający z pod Wiednia tryumfujący król Jan III Sobieski. Tak mówi historia. Dziś my, tu zgromadzeni, pragniemy objąć modlitwą i uprosić błogosławieństwo, aby ten dąb poświęcony osobie Władysława Koślacza zamęczonego w Katyniu, sekretarza Sądu Cywilnego w Siedlcach, przypominał nam nasze powołanie do patriotyzmu, do miłości, do Ojczyzny.

Bracia i Siostry błagajmy Boga Ojca Wszechmogącego, aby przyjął nasze zgromadzenie, jako cząstkę budowania Królestwa Niebieskiego i aby przez wiarę i miłość zjednoczył Nas z Chrystusem, kamieniem węgielnym Kościoła.
Panie Ty dałeś mądrość i siły (...)
Módlmy się. Wszechmogący Boże (...)
Niech błogosławieństwo Boga Wszechmogącego: Ojca i Syna i Ducha Św. zstąpi na tę tablicę, na to drzewo, i pozostanie na zawsze. (Amen)

Ostatnie dni nie sprzyjają przemówieniom, ale chcę podkreślić, że wszystko, co najważniejsze zostało napisane i odczytane w liście pana prezydenta Lecha Kaczyńskiego na okoliczność 70 rocznicy obchodów mordu w Katyniu i to są słowa, które zawierają najgłębsze treści. Można tylko dopowiedzieć, że śmierć pana prezydenta i całego grona osób w tym samolocie jest tak jakby naszą refleksją. Tak jak pan prezydent napisał, że chciałby żeby te spotkania w Katyniu przybliżyły narody polski i rosyjski. To my teraz możemy dopowiedzieć, żeby ta śmierć prezydenta i 95 osób, które z nim leciały przybliżyły nas, wszystkich Polaków do siebie, szczególnie nasze elity polityczne. Żebyśmy wykorzystali dobrze czas wolności do tego żeby dbać o historie, pamiętać o wszystkich wydarzeniach, o wszystkich bohaterach naszej historii, ale jednocześnie pracować nad budowaniem przyszłości dla następnych pokoleń. Żeby następne pokolenia nie zarzuciły nam, że straciliśmy szansę. Dbajmy o to żeby nasz naród był szanowany na arenie międzynarodowej, żeby uwypuklać nasz wkład w kulturę, w rozwój Europy i świata, ale jednocześnie trzeba pamiętać o tym, że będą wszyscy nasz szanowali, jeśli sobie na ten szacunek zasłużymy swoją pracą i swoją inteligencją.

Bardzo serdecznie dziękuję rodzinie państwa Andrzejewskich za przygotowanie tej uroczystości, za podjęcie inicjatywy posadzenia tego dębu w tym miejscu upamiętniającego pana Koślacza. Wszystkim Rodzinom Katyńskim jeszcze raz składam serdeczne wyrazy współczucia, a jednocześnie dziękuję za to, że mobilizują nas wszystkich do corocznego obchodzenia tej krwawej zbrodni.
Serdecznie dziękuję za uwagę.

Kilka słów kieruję przede wszystkim do pana Leszka Andrzejewskiego, do jego żony Elizy, z którą znamy się od trzydziestu kilku lat, za tę inicjatywę wielką. W zasadzie w życiu naszym nie ma nic przypadkowego, to ludzie tworzą, ludzie upamiętniają, ale nie po to żebyśmy po żałobie, która dotknęła cały naród, powrócili do takiego życia, jakie było jeszcze tydzień temu, czyli wielkiego chaosu. Ja chciałbym zwrócić uwagę na taką bardzo istotną rzecz, o której się dzisiaj dowiedziałem i usłyszałem. (…) Chciałem państwu przekazać dzisiejszą informację, która mówiąc szczerze ucieszyła mnie. Że Patriarcha Moskwy dostrzega wartość naszego Prezydenta, jako prezydenta, który oparł się na wartościach chrześcijańskich. I mało tego, Patriarcha zaapelował do chrześcijan w Rosji o przybliżenie się do narodu polskiego. To są w zasadzie sytuacje, które jeszcze nie tak dawno wydawały się tak dalekie. Można powiedzieć, niemożliwe. (…)

Symbol drzewa, symbol dębu jest również i dla mnie takim symbolem życia i zwycięstwa, ja myślę, że kultura chrześcijańska, cywilizacja łacińska połączy narody Europy i będziemy stanowić tą wspólną Europę, ale nie taką, która jest w tej chwili, która jest jakimś etapem kolejnej rewolucji liberalnej, ale połączy nas przez chrześcijaństwo i wiarę naszych ojców.
Dziękuję serdecznie za zaproszenie. Dziękuję Państwu za uwagę.

Drogie Rodziny Katyńskie, myślę, że warto jeszcze dodać. 70 lat temu byli ludzie odważni, 30 lat temu byli ludzie odważni i dzięki właśnie tym ludziom dzisiaj w normalnych warunkach możemy wszyscy się spotkać, uczcić pamięć siedlczan, którzy też wnieśli swój wkład krwi w rozwój naszego kraju i w normalną pamięć, normalną historię, o której możemy w tej chwili mówić. Cześć Ich pamięci, ale pamiętajmy o tych, którzy przez te wszystkie lata śmiało i z odwagą mówili o prawdzie, która dzisiaj zwycięża.
Dziękuję.