Gdańsk 1982-1984

Po odbyciu obowiązkowej służby w wojsku, wróciłem do Gdańska, do macierzystego zakładu, gdzie pracowałem przed powołaniem do wojska - Stoczni Gdańskiej. Nie wchodziłem w struktury Solidarności. Moja działalność na wybrzeżu polegała na czynnym uczestniczeniu w organizowanych manifestacjach i wiecach.

Włączałem się też w inne inicjatywy, takie jak m.in. noszenie opornika, który symbolizował opór przeciw rezimowi. Niestety, opornik został zauważony przez nadgorliwego milicjanta i zostałem przewieziony na komisariat na ul. Piwnej gdzie po kilkugodzinnym przetrzymaniu zostałem spałowany na oczach ok. setki zomowców, a następnie wypuszczony do domu. Sytuacja ta jeszcze bardziej uświadomiła mi, że stoję po właściwej stronie i opór przeciw "czerwonym" jest słuszny. Pozostało mi załatwienie następnego opornika, co nie było wcale proste, gdyż w sklepach radiowo-telewizyjnych od dawna trudno było znaleźć tą część elektroniczną.

Wewnętrznym obowiązkiem było także cotygodniowe uczestnictwo we mszy św. za ojczyznę w kościele p.w. Św. Brygidy w Gdańsku.

Pamiątkowe zdjęcia z kościoła Św. Brygidy w Gdańsku

Kwidzyn 7 sierpnia 1982 roku.

Ucieczka mojego brata Mirka nie była wcześniej planowana. W sobotę 7 sierpnia 1982 roku jechałem go odwiedzić, nie widziałem się z nim od pamiętnej nocy 12/13 grudnia 1981 roku, kiedy to milicja zabrała Go z naszego mieszkania rodzinnego w Siedlcach, zapewniając, że rano wróci.

Do Ośrodka Odosobnienia dla Internowanych, który mieścił się w Zakładzie Karnym w Kwidzynie, jechałem jeszcze z jedną sprawą, a mianowicie sprawdzić, czy doszła kartka pocztowa z życzeniami dla Internowanych z "Pomnikiem Ofiar Grudnia 1970". Pocztówkę tą wysłałem listem poleconym, odkrytą (bez koperty). Miałem ewentualnie dochodzić, w którym miejscu zaginęła. Wypadki potoczyły się jednak inaczej i sprawa pocztówki przestała być istotna.

Więcej... Ucieczka z internowania Mirosława Andrzejewskiego