Z opornikiem w klapie

Niezwykłą karierę zrobił w stanie wojennym rezystor, czyli niewielki element elektroniczny, który powszechnie nazywany jest opornikiem. Właśnie jego nazwa, nawiązująca do oporu, przesądziła o "politycznej" roli tego drobnego podzespołu. Noszenie na widocznym miejscu opornika było manifestacją niezgody na stan wojenny, potwierdzeniem uczestnictwa w nowym ruchu oporu.

Przypinano je do koszul, swetrów, kurtek, wpinano w klapy marynarek, a nawet przyczepiano do wytwornych garsonek i sukni. Jeśli rezystor miał długie "wąsy" z drutu, zaplatano je wokół palca jak pierścionek. Ludzie wymontowywali oporniki ze starych radioodbiorników albo pozyskiwali od zaprzyjaźnionych elektroników. Niektórzy, z braku oryginalnych części, wykorzystywali podobne do rezystorów kondensatory i diody.

Prawo wprawdzie tego nie przewidywało, ale noszenie oporników było zabronione. Uczniów za tę manifestację polityczną karano zawieszaniem w prawach ucznia, a milicjanci legitymowali "nosicieli" oporników i wyrywali te elementy z odzieży. Niejednokrotnie za opornik wpięty w klapę marynarki trafiało się na przesłuchanie i do aresztu.

Podobnie alergicznie władze reagowały na plakietki z pozornie tylko tajemniczymi symbolami „EA” lub „PK”. Były to skróty od propagandowych określeń "element antysocjalistyczny" i "pełzający kontrrewolucjonista". Nawet najmniej rozgarnięty milicjant wiedział, że należy tępić osoby noszące odznaki z tymi symbolami, nie wspominając o tych, którzy "śmieli" pokazać się publicznie ze znaczkiem "Solidarności".

Noszenie symbolu związkowego ścigano z artykułu 61 kodeksu wykroczeń, który mówił o ustanawianiu, wytwarzaniu, rozpowszechnianiu i noszeniu odznak bez wymaganego zezwolenia.

Źródło:

"Gazeta Wojenna"